Concertreis naar De Veluwe

Vrijdag 22 juli

Vanmorgen was het zover. Op de bus met een zootje ongeregeld richting beestenpark. Wat zou dat geven? Bleek dat het allemaal wel meeviel. De zoogdieren aanwezig op de bus waren goedaardig van natuur en al bij het begin der rit zat de sfeer er goed in.

De eerste naam die ik kon onthouden (want er waren er nog een boel te leren voor mij) was die van Luna. Haar moppen schalden door de gang en dra was er een moppengezelschap ontstaan. Menig gelach en gebulder ontluisterden de stemmige ochtend, maar datwas dan jammer voor de trage wakkerworders. Na een tijdje werd overgegaan tot het ultieme wapen om iedereen stil te krijgen: de film. Succes gegarandeerd. Een geluk voor diezelfde trage wakkerworders, want die konden met een gerust gemoed weer onder zeil.

Et voila: Apenheul: stopplaats van onze vrijdag. Een dagje apen zien. U zou zeggen, gaat dat niet tegensteken, maar ik ben wel wat gewoon. Buiten het feit dat deze beestjes een boom wat sneller nemen, heb ik meerdere gelijkenissen kunnen constateren tussen die van voor het water en die van achter het water. Het contentement dat er ontstond bij het voedermoment verschilde niet veel van de triomfantelijke gezichten achter de spaghettiborden later die avond. Mama gorilla zeulde met de kleintjes rond en daar hadden ook onze mama’s (en de eerlijkheid biedt me ze te vermelden: én papa’s) danig hun kopzorgen mee. Alleen groeide het vermoeden dat ons kleinmannen moeilijker te hanteren waren als die van ‘Apenheul’. Een beduidend nadeel: die van ons konden verloren lopen. En dat hebben ze dan ook gedaan. Marjan’s sjampettergehalte steeg zienderogen. En gelijk had ze natuurlijk, echt waar.

Des avonds was het dan tijd voor het exploreren en installeren van onze  ’accomodatie’ . Het eten was al geprepareerd – met dank aan Veerle en Marc – en de snelheid waarmee zo’n berg voedsel slonk, deed me nog eens denken aan onze vrienden in Apenheul. Op naar de avondactiviteit: iets dat zeker niet ongemerkt mocht en kon voorbijgaan en daarenboven ook nog de reden is waarom ik dit hier allemaal zit neer te pennen: de dertigste verjaardag van Marjan. Een taart met kaarsjes en drie bezen was natuurlijk niet goed genoeg. Neen, enkele flauwe plezanteriken vonden het nodig per dag opdrachtjes te voorzien om Marjan het leven wat aangenamer te maken de komende week. Het weze haar gegund. Per slot van rekening staat er nu wel een “3!” van voor. Daar zie.

Voor de rest valt er nog weinig te vertellen: nog wat gezellig nagebabbeld, zeer nipt verloren met een spelletje, rap dit verslagje geschreven en een drankje gedronken. En meer moest dat ook niet zijn. Tot morgen.

Zaterdag 23 juni

Goeiemorgen morgen, voor zij die het niet hadden meegemaakt. Johan haalde vorige nacht nog net op tijd Marjan’s verjaardag, de chanceur. Verjaardagen van uw partner mankeren is altijd slecht nieuws, hoe ge dat ook verpakt. Hoeveel snelheidsovertredingen hij zich daarmee op de hals heeft gehaald, zal later blijken. Soit. Vandaag is wat u interesseert. Na een stevig ontbijt mocht ik voor het eerst – op een repetitie – ‘de Jeugd’ in actie zien en horen. De sfeer zat er meteen al goed in, ondanks Johan, of was het dankzij?  Onze Joren deed ook fameus zijn best. Zijn intonatie-Sibe was er bal op (als we ‘der Fuhrer’ zijn bakske mogen geloven). Goed voor ‘t zelfvertrouwen.

In de namiddag stond een wandeling op het programma. De omgeving verkennen zoals ze dat dan noemen. En wat hebben we dan zo allemaal gezien: onstuimig jong volk, bomen, weggetjes, vergezichten, dennenappels, mestkevers. En als ge daar dan één zin van moet maken wordt dat. “Onstuimige jonge venten vochten op weggetjes tussen bomen en mestkevers door een dennenappelgevecht uit: verre van een gezicht!” Maar zelfs aan zo’n leuke momenten komt een eind en dankzij de navigatiecapaciteiten van onze gps van dienst, Kristof, en ook nog van een echte gps (met dank aan Freddy), zijn we weer thuis geraakt. Thuis, want dat begint het hier toch al wat te worden.

Na ons avondbokes was er een kwiske geboekt. Vijf groepen, waaronder eentje met de fantastische naam ‘The Magnificent Seven’, dongen naar de zege. Van de koppijn die dat heeft teweeg gebracht hebben Karolien en Jeroen (de bedenkers en moderators van de kwis) nog lang kunnen nagenieten, vrees ik. En zoals bij alle spelletjes geldt: meedoen is belangrijker dan winnen. Goud is dus niet belangrijk, en ‘wij’ hadden zilver. De ijzeren hand van Koen leidde alle kleinmannen (sorry voor de bijna dertienjarigen onder ons) recht naar de slaapplaats. Dat wordt ‘ne fantastische… strenge papa’. En kindjes, alle papa’s en mama’s lagen een uurtje later ook al in bed hoor. Echt waar!!! Goeienavond.

Zondag 24 juli – het dichterlijk verslag

Beste kinderen en ook grote mensen,
vandaag ben ik van plan
u al rijmendte bedienen op uw wensen
Kei neig groaaf van deze man!
De regen was vandaag zeer sterk aanwezig
we hielden ons dus evident binnen bezig
met te spelen, liefst op toon
op o.a. sax, klarinet en tromboon.
Maar het kon nog vochtiger die dag
want ‘s namiddags gingen we met de toffe helft
gaan zwemmen, elk in zijn eigen slag,
waar weet ik niet meer, maar’t was niet in Delft.
‘s Avonds mochten we ermee smijten,
met centen in ‘t Casino wel te verstaan
En dat is – moet ik zeggen – vrij goed gegaan
en helemaal niet aan mij te wijten
(want ik heb echt mijn best gedaan).
Wat dat smijten betreft:
bij sommigen onder ons, en het moet gezegd,
– niet de meest beleefden –
is een onbedwingbaar verlangen ontloken
om iets doelgericht met pijltjes te bestoken
Al een chance dat het ding in kwestie niet (meer) leefde.

Maandag 25 juli – het ‘verkeerde’ verslag

Vreselijke morgen!
Rotweer was het buiten. Gelukkig was Veerle nog niet bezig in de keuken. En dan nog: het eten was echt lamentabel. Dan maar den beestenwagen op richting Krüller-Möller (1) en omgeving om daar te worden geloosd te midden van schreeuwerig natuurgeweld.De bende was verre van leutig. Spijtig dat een sympathieke paparazzi zich heel af en toe waagde aan een bescheiden kiekje. Maar het hielp niet: de gasten bleven rebels, de weg onvindbaar en Johan zijn grappen waren geslaagd. En ‘t werd nog erger: ‘s Middags raakte een deel van de groep ons deel kwijt. Zo waren we gedwongen te zoeken naar de rest. De natuur kon ons niet meer boeien, en naar het schijnt hebben we mekaar in het ‘Jachthuis’ van ‘t domein jammerlijk gemist. De
vreugde was,toen we weer samen waren,bijgevolg buiten alle proportie. Vooral Ine en Hilde waren opgetogen en hun eindsprint deed de rest van de groep verbleken.
De kook en afwas zijn nog nooit zo vlot verlopen: een record denk ik. Het avondspel daarentegen bleef maar duren. Die moorden op Veerle en Dorien kwamen dan ook niks te vroeg.En van slapen is nog minder gekomen. Waren die mama’s en papa’s blij.

(1) of was het Kröller-Müller?

Dinsdag 26 juli – Jannekes verslag

Omdat ze zijn komen zeggen dat mijn verslag niet te lang mag duren want wat denkte gij wel die gasten gaan tureluurs gaan kijken na een tijke, ga ik hier rap in ‘kort zeggen wat er vandaag gebeurd is en dat is niet moeilijk want eigenlijk is er alleen maar gespeeld en gegeten en gekookt en gebakken en den afwas gedaan en dat dan nog eens maar dan door elkaar en ook nie echt alles opnieuw&nbsp;en voorders niks en meer moest dat niet zijn want die mannen waren trouwens vreselijk moe van de dagen daarvoor daarom dat ‘ons Marjan’ commandeerde dat ge stil moest zijn of beter op uw bed moest gaan liggen, ook stil dan en liefst met uw ogen toe want daar valt ge soms van in slaap, en ge kunt haar geen ongelijk geven zekers nie als ge dan ook weet dat zij het hier om zeggen heeft, allé ‘ons Karolien’ uitgezonderd want die mag hier ook al eens een klapke doen en ik nu ook zie maar dat was van moeten. Salu.</div>

Woensdag 27 juli – ‘t laatste verslag

Mijn verslagenreeks zit er vandaag op. Nog geprobeerd om deze dag te mogen skippen, maar dat mocht niet van de groten baas. Dus een laatste efforke. Het was tot-hier-toe kei neig geweldig tof. De gasten waren gaaf cool. Den barbecue niet maar dat was dan ook de bedoeling. De Mark er achter kon ze goed bakken, maar dat mag van den anderen Marc natuurlijk ook gezegd worden. En als het al eens verkeerd dreigde te lopen, waren er natuurlijk de ‘echtgenotes’ die het, zoals echtgenotes betaamt, allemaal nog veel beter wisten. Naar het schijnt kunnen ze daar zelf ook niks aan doen. Toch heb ik echt genoten. Bij deze mijn laatste strijdkreet alvorens te vergaan onder de afwasdoemp (want daar droom ik – denk ik – ‘s nachts van): ‘t was fantastisch!!! En Marjan, graag gedaan!</div>

Jan

Deze zomer (zomer 2009) trekken we met het jeugdensemble van 1 tot 7 augustus naar Schiermonnikoog. Het doel van deze reis is vooral samen repeteren, musiceren en concerteren. We repeteren dan ook elke dag twee uurtjes. De rest van de dag doen we groepsactiviteiten. Deze activiteiten variëren van een filmavond tot een flinke natuurwandeling op dit prachtige eiland.
Niet te vergeten zijn onze 2 concerten die we daar geven! Een beetje meer uitleg over de reisbestemming Schiermonnikoog, het kleinste bewoonde Waddeneiland is zestien kilometer lang en vier kilometer breed. Het bezit een woonkern, die eveneens Schiermonnikoog heet. Dit dorp is in 1760 gebouwd.

De helft van alle planten en bloemen die in de Nederlandse flora staan vermeld, zijn op het Waddeneiland Schiermonnikoog terug te vinden. Het grootste gedeelte van dit veelzijdige eiland is natuurgebied, men vindt er zowel duinen, stranden, bossen, wad en een polder. De rust en de stilte hoeven er dan ook niet gezocht te worden.
Alleen de eilandbewoners mogen van hun auto’s gebruik maken, de gasten moeten dit vervoermiddel achterlaten op de parkeerplaats in het Groningse Lauwersoog, vanwaar de boot naar Schiermonnikoog vertrekt.
Vanaf een duintop op Schiermonnikoog zie je bij goed weer de provincies Friesland en Groningen liggen. De afstand is niet ver, hoogstens vijftig minuten varen. Reden dat veel mensen, vooral in het voor- en najaar, zo nu en dan een dagje of een weekend komen.

Het uitgebreide net van wandel-, fiets- en ruiterpaden nodigt de vakantieganger uit om actief van de omgeving te genieten. Fietsen zijn volop te huur. In de zomer zijn natuurlijk het strand en de zee de grootste trekkers. Geruststellende gedachte voor ouders met jonge kinderen is dat een deel van het brede strand bewaakt wordt.
Ook is Schiermonnikoog bekend als vogeleiland. Zelfs in het toeristisch hoogseizoen huizen hier nog altijd veel meer vogels dan mensen.

‘s Avonds zijn er, na een dag van actief recreëren, voldoende gelegenheden om een welverdiende verfrissing of glaasje wijn te drinken.

Ben je al nieuwsgierig waar we zullen verblijven? We lichten al een tipje van de sluier op…
Op korte afstand van de veerboot, dorp, strand en de duinen ligt kampeerboerderij Eureca. De oude boerderij waar vroeger de koeien stonden en het hooi opgeslagen lag is nu verbouwd tot een leuke en gezellige groepsaccommodatie welke plaats biedt aan max. 100 personen.
Deze winter worden de grote slaapzalen verbouwd tot mooie slaapkamers voor 2 tot 8 personen. Rondom onze groepsaccommodatie is voldoende ruimte voor sport en
spel met o.a. speelweide en een volleybalnet. Ook is er gelegenheid om buiten te eten of te genieten op een terras van de rust en stilte en gezonde lucht waar ons eiland zo bekend om
staat. Op het terrein is een telefooncel aanwezig zodat men de thuisblijvers kan laten weten hoe goed het vertoeven is op Schiermonnikoog.
Tenslotte het kostenplaatje van deze reis. Ben of word je een spelend lid van onze jeugdvereniging, dan betaal je voor deze reis normaalgezien €320. Maar! Doe je mee aan onze spaaractie (gaat van start vanaf 19 oktober) dan betaal je maar €300!  Kan je je niet engageren als vast lid, maar wil je mee genieten van deze mooie reis betaal je €330. Maar ook dan kan je
genieten van de voordelen van onze spaaractie. Spaar je mee vanaf 19 oktober, dan betaal je slechts €310!
Wie graag als vaste fan meegaat is natuurlijk meer dan welkom!
Voor u hebben we speciale reisformules! (vraag aan Marjan of Karolien)

Concertreis naar Oostenrijk
Met het Jeugdensemble naar Oostenrijk Van 10 tot 20 juli 2007

Op een gure zomeravond stormt mijn waarde broertje de keuken binnen. “Ja, ze hebben werk voor je!” En dat met een zelfvoldane grijns. “Dat artikel van de Kunstvrienden moet maandag binnen zijn.” Juist ja, dat verslag … hm. En ineens flitst me dat verslag door het hoofd, tezamen met de voor het moment o zo geruststellende gedachten, waardoor ik echter in zulke beroerde
situatie verzeild ben geraakt. Tijdsnood noemt men dat. O, dat verslag, dat komt later wel. Eerst moet alles een beetje bezinken zo vlak na de reis. En dat verslag, dat zal wel komen, later,
eerst nog een paar pintjes (wanneer je op de parkfeesten iemand van de harmonie tegenkomt die je aan de reis en dat verslag doet herinneren). Jaja, dat verslag, dat komt er wel eens, ooit, als ze erom zeuren, eerst nog wat TV kijken (en dat zeg je natuurlijk net
voor je broer komt binnenstormen!). Nu, dat verslag, en werkelijk nu, dan vervloek je natuurlijk je moeder die zo nonchalant vertelde “… dat hij wel iets zal schrijven…”. En je verloekt
natuurlijk jezelf dat je toen nogal verdwaasd van ja knikte. Het was immers zo warm, daar in Oostenrijk.
Nu ja, dat verslag. Hoe gaan we dat aanpakken? Chronologisch?
Neen. Misschien al je verwarde gedachten op een blad papier gooien en dan maar hopen dat het goed uitkomt …misschien… Oeps! Ben al begonnen, geen weg terug. En ik heb al zoveel opgeschreven zonder nog maar over de reis te reppen. Nu dat verslag over Oostenrijk; eerst de hoogtepunten (letterlijk!). De hoogste berg die de groep beklommen heeft, de …..Spitze. En dat tijdens één van de warmste dagen, da’s kunnen. En natuurlijk één van de mooiste panorama’s die je kan vinden. Adembenemende overgangen van groen naar grijs, naar donkerder grijs en zwart en dan weer naar blauw met even voor dat blauw wat witte plekjes. Maar dat is
misschien wel een ietwat té groot cliché. Wel hoorde je later dat er blijkbaar witte beestjes, gemsen of zoiets, tussen die eeuwige sneeuw zaten. En dat je ze niet opmerkte toen je op de bergkam stond te staren en te hijgen. En dan zie je in de verte enkele puntjes die razendsnel een verdergelegen bergkam beklimmen en zich haasten om zich daarboven nog wat te amuseren, met misschien wel wat lichaamsbeweging voor de verandering. Dan veeg je het zweet van je voorhoofd, merk je het zout op je huid en besef je dat je ook maar een mens bent. Nu komen die stipjes terug dichterbij en crossen ze met een brede, zalige glimlach op hun gezichten terug naar beneden om de bestelwagen te halen en ons op tijd te komen ophalen. Wat een service!
Mischien nog een ander hoogtepunt, het laatste, want het is verschrikkelijk moeilijk alle gebeurtenisen keurig op een rijtje te zetten in zo’n verslag. En alles valt hier toch door de enorme en onvermijdelijke zeef van het menselijk geheugen. Bergen, Bergklimmen, … nog iets met een ‘B’? B…B,B,…BIER. Ja, natuurlijk, wie zou dat nu uit het plaatje kunnen wegdenken, zelfs
al zou hij nog zo zijn best doen. Oostenrijk is het land van melk en honing, als je de melk vervangt door bier en de honing door … bier. Het was zelfs dit geliefde product dat enkele langharige jongelingen, niet nader bij naam te vermelden, er toe bracht één
van de weinige vrije namiddagen in het grootste nabijgelegen stadje op volgende wijze door te brengen; Men kope één kaart (om de schijn hoog te houden), en liefst één van een paar bladzijden waarin je best je neus kan snuiten en die van zulke erbarmelijke kwaliteit is dat sommigen zelfs geïnspireerd werden tot het schrijven van een al even nietszeggend artikel of reisverslag…
Na de krant zet men zich op een terrasje, om na enkele minuten tot de conclusie te komen dat het daar te warm is om comfortabel genoeg te kunnen zitten. Hierna stapt men een winkeltje binnen waar de airco aan staat teneinde de warmte te verdringen, om tenslotte te merken dat de benen te moe worden en terug naar datzelfde terrasje te gaan en in exact dezelfde zetel neer te zijgen. Nu ja, hoogtepunt, dat is voor verschillende mening vatbaar. Het staat hier toch maar en het was een plezante herinnering.
Maar hoe is het mogelijk zulk een gevariëerd samenraapsel van personen, dat uiteindelijk een hechte groep werd, te typeren? Door enkele opmerkelijke figuren wat naar voren te schuiven en te beschrijven. Dit in de hoop dat u als buitenstaander zich na het lezen ervan een correct beeld kan vormen. De oudsten, die dapper de bergen beklommen? De jongsten, die de discipline hadden op tijd te gaan slapen of de bedachtzamen, die besloten geen opera boven op de bergen te verkopen? En hoe lukt het de sfeer die er heerste in bewoordingen te gieten? Misschien zegt het gevoel van leegte net na de reis en de oprecht diepe glimlach op mijn gezicht als ik iemand terugzie van de reis wel genoeg over het fenomeen dat wij “groep” noemen. Althans, dat denk ik ervan langs mijn kant. En misschien worden er wel enkele prikjes gegeven in dit zogenaamde verslag. Maar dat moet de lezer dan maar opvatten als het gesteek van een daas. Zulke beestjes steken enkel omdat ze moeten … of omdat ze nu eenmaal irritante wezentjes zijn? Maar hun steken zijn niet dodelijk, en zelfs al zouden ze dat willen,
ze zouden er toch niet in slagen. </p>